Zullen we de wereld een beetje mooier maken door gewoon blij te zijn, te koesteren wat we hebben, heel groot en ook klein.
Welkom op deze blog met positieve berichten, leuke quotes, grappige verhalen, lekkere recepten, toffe songs & boeken en mooie foto’s.
‘Bright sight of life’ is mijn persoonlijke blog met blijmakers om bij stil te staan, van op te fleuren, te genieten of zomaar bij weg te dromen.
Afgelopen maand was het stil op mijn blog’s. Niet dat ik geen ideeën of berichten had die ik wilde delen, nee ik was druk bezig met ‘thuis’zaken. Het was een periode van afwegen, alles op een rijtje zetten, de voor- en nadelen tegen elkaar afstrepen en vooral met elkaar en anderen van gedachten wisselen. Maar nu zijn de knopen doorgehakt, de kogel is door de kerk: we willen gaan verhuizen.
De laatste weken is alles in een stroom versnelling gekomen, gesprekken met de makelaar, foto’s laten maken en het huis in orde maken voor mogelijke bezichtigingen. Dat laatste betekent natuurlijk vooral ontspullen (daar waren afgelopen jaar al behoorlijk mee bezig zoals ik eerder blogde), opruimen, schoonmaken en kleine reparaties/herstelwerkzaamheden uitvoeren. En zo had ik meestal geen puf meer voor het schrijven van blogbericht. Ook het lezen en vooral antwoorden op blogpost’s van anderen schoot er bij in.
Ja, hoe kwam het zo dat we afscheid willen nemen van ons mooie huis hier aan de kust? We wonen hier nu al 16 jaar (De langste tijd in ons samenwonen). Met heel veel plezier. Maar het huis is groot, té groot en met de tuin vraagt het veel aandacht. We worden beide ouder en vooral mijn gezondheid is de afgelopen jaren helaas niet echt vooruit gegaan.
Daarnaast speelt het feit dat dochter een nieuwe baan heeft waar ze veel voor moet reizen en van huis is. Nu pas ik al twee dagen in de week op de jongste drie kids en de honden. In het weekend komen daar nog ondersteuning bij van opa voor het rijden naar de sportactiviteiten en het supporten bij de wedstrijden. We genieten beide van de ‘bende’ en willen zoveel als mogelijk er zijn om dochter en schoonzoon te helpen.
Het is ‘maar’ een half uur bij ons vandaan met de auto toch lijkt het ons fijner om gewoon dichterbij te wonen zodat de kleinkinderen ook gewoon even kunnen aanwippen, het allemaal wat minder geregeld moet worden met agenda’s en wij ook minder hoeven rijden.
Dus hebben we het besluit genomen om het huis (met best een beetje pijn in ons hart) in de verkoop te zetten. En natuurlijk zijn we ons ook aan al het oriënteren op een nieuwe stek. De voorkeur gaat uit naar een groot appartement zodat we minder (onderhoud)werk hebben maar wel de ruimte. Liefst dicht bij het water en mogelijkheden om te wandelen.
Deze week bezichtigden we een mooi appartement met geweldig uitzicht over het water, maar gelegen op de 13de verdieping en dat voelde toch erg ‘grondvrij’ ofwel ‘footloos’.
De bedoeling is om komende weken nog meer te gaan bekijken om een gevoel te krijgen wat het inhoudt om niet meer grondgebonden te gaan wonen.
Het heeft ook geen haast, we willen eerst ons huis verkopen.
Allemaal spannend en best ingrijpend, want, zo denk ik, dit zou dan mogelijk wel laatste woning zijn is en dat is toch ook confronterend.
Toeval bestaat niet. Collega -blogster Anuk schreef laatst op haar blog jouwBlauwdruk:
“Met zowel zon, aarde, noordknoop en zuidknoop in deze twee poorten zou het de komende week kunnen gaan over verstoring, iets schokkends en intuïtieve helderheid.
Nieuwe ideeën worden aangewakkerd door grote veranderingen en je begint wellicht het proces om iets nieuws – iets beters – op te bouwen dat jou naar de toekomst leidt. Met deze energie loop je wel het risico bang te zijn voor de toekomst.”
Aan de andere kant verheug ik me er op om het mooi en gezellig te maken, een nieuwe omgeving tot thuis maken en vooral op de aanloop van de kleinkinderen, die dol enthousiast zijn over onze plannen. En ja zeker home is where the heart is.
Mede geïnspireerd door collega blogger Koen Schyvens met zijn bericht over boeken en film, heb ik de pagina De Moeite Waard weer vernieuwd. De laatste review was van december vorig jaar. En natuurlijk is het niet zo dat ik in de afgelopen maanden niets gelezen bekeken of geluisterd heb: Integendeel, ik heb behoorlijk wat boeken verslonden, wel minder luisterboeken, maar ook veel mooie muziek ontdekt. En uiteraard films en series gekeken. Het is altijd lastig om een keuze te maken maar hier zijn ze dan mijn absoute favorieten.
Voor de boeken koos ik romans over familie, historie, natuur, (erf)grond, mysteries en mythes. En toevallig, maar bijna alle verhalen spelen in het noorden van de States, Schotland, Zweden/ Finland en Canada.
Ook de filmkeuze speelt in het noorden, in dit geval van Denemarken en gaat over aardappelen, vrijheid en het recht op eigen land in de 18de eeuw.
En de muziek komt deze keer van Loner Deer de Zweedse singer-songwriter and multi-instrumentalist Emil Svanängen.
North Woods
Wanneer twee jonge geliefden ontsnappen uit een puriteinse kolonie, beseffen ze allerminst dat hun eenvoudige blokhut de thuisbasis zal gaan vormen voor een uitzonderlijke reeks bewoners. Een Engelse militair, voorbestemd voor eeuwige roem, verlaat de slagvelden van de Nieuwe Wereld om zich aan appels te wijden. Een stel ongetrouwde tweelingzussen overleeft de oorlog en de hongersnood, maar gaat ten onder aan jaloezie en begeerte. Een misdaadverslaggever graaft een massagraf op en merkt dat de eeuwenoude bomen weigeren hun geheimen prijs te geven. Een hopeloos verliefde schilder, een oplichter, een rondsluipende panter, een wellustige bij: allemaal zien ze de mysteries van de noordelijke bossen onder ogen, en komen erachter dat het duistere, rauwe en mooie verleden nog steeds springlevend is.
Door cycli van de geschiedenis, de natuur en zelfs literatuur te doorkruisen toont North Woods ons de ontelbare, magische manieren waarop wij verbonden zijn met onze omgeving en met elkaar, dwars door tijd, taal en ruimte heen. Deze onvergetelijke roman, die de seizoenen en de twaalf maanden van het jaar volgt, gaat over geheimen en het lot, en werpt de tijdloze vraag op: hoe leven wij verder, ook als we er niet meer zijn?
De weidse Wildernis
Een dienstmeisje ontsnapt uit een koloniale nederzetting aan de oostkust van wat later de Verenigde Staten zal worden. Ze heeft niets meer bij zich dan een handvol bezittingen en een rotsvast vertrouwen in de kracht van God. Maar wat ze aantreft in de wildernis gaat voorbij de grenzen van haar verbeelding, en laat haar geloof in alles wat haar eigen beschaving haar heeft geleerd wankelen.
De weidse wildernis is een opwindend avonturenverhaal en een indringende vertelling over de zoektocht naar een nieuwe manier van leven in een wereld die bezwijkt onder het kolonialisme en religieus fundamentalisme. Het is een profetische roman, die het verhaal van het ontstaan van Amerika in het klein vertelt, via één meisje op een scharnierpunt in de geschiedenis.
Tanners Erf
Dit is het verhaal van de Zwitserse boer Tanner en zijn vrouw en hoe de grond onder hun bestaan wordt weggeslagen. Letterlijk. Met een klein stuk land, een paar koeien en wat kippen houdt Tanner zijn hoofd net boven water, precies zoals zijn voorouders eeuwenlang hebben gedaan. Maar op een dag ontdekt hij twee reusachtige, peilloos diepe gaten in zijn land. Zijn ze een voorteken? Een straf? Is het toeval? De pastoor en de burgemeester kunnen hem niet helpen en ook de wetenschap staat voor een raadsel. In zijn ijver om het juiste te doen, maakt Tanner de verkeerde keuzes. Zijn eenvoudige, kalme leven valt onherroepelijk uiteen.
Lukas Maisel schrijft glashelder proza dat aan Seethaler en Kafka doet denken. In precieze, ingetogen bewoordingen vertelt hij over een boer die naar de afgrond wordt gedreven.
Greenwood
Ze komen voor de bomen. Het is 2038. Jacinda (Jake) Greenwood werkt als een overgekwalificeerde tourgids op Greenwood Island in een van de laatst overgebleven bossen ter wereld na de Grote Droogte. De link tussen het eiland en haar familienaam leek altijd toeval, totdat er iemand met een boek over haar familiegeschiedenis verschijnt. We worden terug de tijd in genomen en ontmoeten de rest van de familie Greenwood: Liam, een gewonde timmerman die zijn dood in de ogen kijkt. Willow, een milieuactiviste die vastbesloten is de zonden van haar vader Harris, ooit een groot houtmagnaat, goed te maken. En Everett, een landloper die een vondeling redt en daarmee het lot van de komende generaties bezegelt. Greenwood is een ruige meeslepende roman over een mogelijke ecologische ramp.
Erfgrond
Österbotten, de 17e eeuw. De Zweedse soldaat Matts krijgt als beloning voor bewezen diensten een pachtboerderijtje toegezegd in het beboste oosten van het rijk. Hij noemt de plek Nevabacka; hij zal de drassige grond met eigen handen bedwingen. De aarde geeft hem voldoende terug, zolang hij in vrede leeft met het bos.
Vier eeuwen lang wisselen perioden van oorlog, hongersnood en voorspoed elkaar af. Generaties komen en gaan, er wordt geliefd, geleden, geboren, gestorven. Het bos wordt afwisselend getemd, ontgonnen en angstvallig vermeden. Desondanks houdt de familieboerderij stand.
Vierhonderd jaar later arriveert een vrouw met een urn in een stil huis in een nog altijd groot bos. Nu haar moeder er niet meer is draagt zij ook de verantwoordelijkheid voor Nevabacka. Hoewel ze er zelf bijna nooit kwam, voelt ze een diepe verbondenheid met de plek en de natuur. Niet alleen mensen hebben wortels in het landschap, het landschap heeft diepe wortels in ons.
Fayne
Charlotte Bell woont op een groot en afgelegen landgoed in Schotland, Fayne, eind negentiende eeuw. Haar vader, die haar aanbidt, houdt haar het liefst verborgen voor de wereld vanwege een mysterieuze ‘aandoening’. Charlotte is sterk en nieuwsgierig en verliest zich graag in de ruige natuur. Van de oude knecht Byrn heeft ze alle geheimen van het even heilzame als verraderlijke moerasland geleerd. Het enige dat een schaduw werpt over haar idyllische bestaan is het magnifieke schilderij dat in de hal hangt, een portret van haar moeder, een mooie en rijke Iers-Amerikaanse erfgename, met in haar armen Charlottes broer, Charles Bell. Dit was de broodnodige erfgenaam. Charlotte is verteld dat haar moeder stierf bij haar geboorte, en dat haar broer Charles kort daarna op tweejarige leeftijd overleed.
Wanneer Charlottes leergierigheid niet meer te beteugelen valt, besluit haar vader een leraar voor haar in dienst te nemen, geheel tegen de traditie in. En daarmee begint een reis die Charlotte naar de krochten van haar familiegeschiedenis zal leiden en naar het hart van haar identiteit.
Een sprankelende roman vol historische sfeer en liefde voor de natuur, met een volstrekt eigentijdse kijk op identiteit.
Alles op het spel voor vrijheid en aardappelen
In 1755 bestaat het Deense Jutland voor het overgrote deel uit onvruchtbare heidegrond. De hoge heren in Kopenhagen laten het gebied al jaren links liggen, totdat de ambitieuze kapitein Ludvig Kahlen (Mads Mikkelsen) bij ze aanklopt. Hij zal de grond bewerken, voedsel verbouwen en een nederzetting stichten op het onontgonnen gebied. De sceptische heren laten zich niet makkelijk overtuigen, maar Kahlen mag uiteindelijk aan zijn project gaan beginnen. En dan begint het gedoe pas echt.
Kahlen moet in The Promised Land niet alleen strijden tegen de natuur, maar ook tegen de bureaucratie en vooral tegen de onrechtvaardige manier waarop de adel omgaat met de wereld om hen heen.
Behind the pines Loner Deer
De boekrecensies zijn overgenomen van Hebban.nl de boekenclub. De filmrecensie en foto is van Elke Bo van de Weerd op Filmvandaag.nl daar. De coverfoto komt uit Ariadne at home magazine.
Het voorjaar nodigt uit met zachte en zoete kleuren bloemen. Eigenlijk passen deze tinten niet zo bij mij maar op de een of andere manier vind ik ze in de lente wel heel ok. Misschien omdat het een overgang is van het grijze sombere winterweer in de voorbijgaande maand naar heldere fellere zomerkleuren?
In ieder geval geniet ik nu wel van de roze, paarse, lichtgele en witte bloemen. Want het blijft maar regenen…
Omdat ik pasen traditiegetrouw toch een beetje sfeer in huis breng heb ik ook nog wat ideeën voor versieringen aan takken en op tafel opgedoekt. Wel met mijn lievelingskleur blauw in een hoofdrol.
Voor ieder een mooi kleurig weekeinde gewenst
Eventjes zat ik met mijn handen in het haar. Zo groot was mijn teleurstelling toen mijn kapper vorige week liet weten te stoppen en zijn salon te sluiten. Oh wat nu?
Ik moest denken aan de ene keer jaren geleden dat we, gearriveerd in het vakantiedorpje in de Italiaanse bergen, met veel zin naar ‘onze’ vaste trattoria/pizzeria liepen. Tot onze schrik zagen we dat het bordje ‘Da Paolo’ was weggehaald en het er heel anders uitzag. Paolo, de eigenaar, zijn vrouw, zwager en broer met wie hij de zaak runde waren nergens te bekennen. Gestopt en overgenomen door een heel toeristisch ingestelde nieuwe uitbater. Het interieur en de sfeer veranderd, de ziel eruit. Onthutst liepen we door het dorpje op zoek naar een ander eetadres.
En toen kwamen we de broer van Paolo op eens tegen. “Tutto passa” zei hij op onze vraag waarom en hoe en wat. Leeftijd, gezondheid, familieperikelen, nodige investeringen ….
Ja, alles gaat een keer voorbij …
Teleurstelling als een vertrouwd persoon/adres wegvalt. Natuurlijk is alle relatief en zijn het zeker geen wereldproblemen, maar ik ben toch iedere keer wel eventjes uit mijn doen. Je bent zo gehecht aan je kapper, die ieder haar op je hoofd al 30 jaar kent en kapt, de tandarts die jarenlang met zachte handen naar je tanden kijkt en ja ook de pizzabakker die iedere keer je favoriete pizza met een grote glimlach voor je bakt.
Niets is bestendig en behalve jezelf worden natuurlijk ook andere ouder en houden er mee op.
Het is wat het is en nu op zoek gaan naar een nieuwe kapper. En maar hopen dat deze net zo goed knipt.
In het Italiaanse Albisano is het toen uiteindelijk ook gelukt maar was het nooit meer zo als in all die jaren daarvoor bij Da Paolo.
In de film ‘Une Affaire d’honneur’ staat het idee van je reputatie, of het verdedigen van die reputatie of waardigheid centraal. In het Frankrijk van 1887 is het duel, waarin twee heren van stand een ruzie beslechten, officieel verboden. Maar waar eer op het spel staat, gelden andere regels.
Een hoofdrol is gereserveerd voor de historische figuur Marie-Rose Astié de Valsayre (1846 -1915) een vrouw die destijds niet alleen een schermschool voor vrouwen opzette, maar zich inzette voor gelijke lonen, stemrecht en het recht van vrouwen om broeken te dragen.
De wet die het vrouwen verbood om broeken te dragen raakte trouwens in de vergetelheid en werd pas in 2013 !! officieel afgeschaft.
En ik werd vandaag ook op Corry Tendeloo (1897 – 1956) gewezen door de nieuwsbrief van Plint (https://www.plint.nl/shop/dichter-op-de-schouders-van-reuzinnen/). Dankzij haar kunnen vrouwen blijven werken als ze trouwen, en lekker op reis als ze daar zin in hebben, ook zonder toestemming van hun man. Dat lijkt heel normaal, maar het heeft heel lang geduurd voordat dat kon. Tot 1955 werden vrouwelijke ambtenaren (dus ook juffen) als ze trouwden, ontslagen. Nog tot 1971 stond in het Nederlands wetboek dat de man ‘het hoofd van de echtvereniging’ was en dat de vrouw hem moest gehoorzamen!
luister meiden
en jongens luister meedat je elke studie
elk beroep mag kiezen
nadat je trouwt je baan
niet gaat verliezen
dat je een bankrekening
mag openen en je verdiende loon
niet hoeft af te staan
dat je zonder toestemming
van je man op vakantie mag gaan
dat is allemaal niet raar
dat is allemaal gewoon
dat kreeg zíj voor elkaar…
Vandaag 8 maart (Internationale Vrouwendag) heb ik weer met veel plezier een spijkerbroek gedragen als een klein eerbetoon aan de vele moedige vrouwen in de wereld die gevochten hebben voor onze vrijheden, rechten en mogelijkheden.
Gisterenochtend was het mistig. Al voordat ik naar buiten keek was ik al gewaarschuwd door het blazen van de misthoorn van de grote schepen. Het hoort bij het leven hier aan de monding van een grote rivier in de Noordzee. Schepen die bij dichte mist elkaar waarschuwen met een signaal.
En ja toen ik door de voordeur naar buiten stapte was het potdicht. Voor de zekerheid had ik mijn lampje op mijn muts aangezet toen ik met Monty onze ochtendwandeling startte. Heel handig: een led lampje (verstelbaar in drie sterktes) in de muts maakt mij op afstand en de weg voor mij ook beter zichtbaar. Manlief noemt het mijn mijnwerkeroutfit maar vindt het natuurlijk ook veiliger zo.
Eerder schreef ik voor mijn andere blog over de mist hier aan de kust. Bij deze nog een keer op herhaling op brightsightoflife.
https://seasides.blog/2022/11/30/mistig/
En vandaag was het zicht weer optimaal dus de muts bleef lekker thuis en wel de zonnenbril op.
Bright sight of life 